Zelfmedelijden is een van de walgelijkste gevoelens waar een mens mee te kampen heeft. Daarom is het ook zo moeilijk om ziek te zijn. Nu zit ik zelf thuis met buikgriep vandaag, maar denk eens aan kanker. Dat doet u waarschijnlijk al genoeg.
Vrolijker nieuws: 'Concert at sea' ging niet door. De heren van Bløf waren ontzettend teleurgesteld. Mijn dag werd na het lezen van dit bericht licht en zorgeloos. Ik heb één keer het genoegen mogen smaken om de trots van Zeeland live langs het water te zien optreden. De groep sympathieke veertigplussers was net terug van een of andere inspirerende zwerftocht in den vreemde. Hierover vertelde de kale leider inspirerende verhalen. Begeleid door een kakofonie van instrumenten uit het tropenmuseum bracht de band hun liederen: recht uit het hart, dichterlijk en toch stoer. Ze zongen: hoever je gaat/ heeft met afstand niets te maken./ Hoogstens met de tijd' en ik voelde dat het goed was. Terwijl ik samen met talloze huismoeders en ruwe bolsters 'omarm me' zong schoten er dingen door me heen als: 'de poëzie ligt op straat' en 'echte rock durft gevoelig te zijn'.
Het deed wel pijn toen ik daarna besefte dat ik nooit zo'n stoere man zonder haar zou worden. Eentje in een leren jackie die gewoon Heineken drinkt en een seizoenskaart heeft, maar op winderige nachten aan de Brouwersdam naar de maan huilt en wijze teksten schrijft over omarmingen die je nergens heen brengen. Nee, ik zou altijd die van de zolderkamer zijn. Een bleekneusje dat mocht dwepen met de echte dichters, maar nooit iets mee zou maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten