Naast de pot (aantekeningen in proza)

Het lijkt een breedgedragen opvatting in de overigens zwaar bedreigde wereld van Kunst en Cultuur te zijn dat een gebrek aan inspanning en een teveel aan schouderophalen een artistiek sfeertje in de hand werken. Samen met Blondie ondernam ik gister de reis naar Delft-Zuid, waar men een keur aan industrieterreinen en viaducten kan bezichtigen. In een vervallen fabriek en op het terrein hiervan vond festival Car Art plaats. Een lekker gek, creatief amalgaampje van poppenspelers, vijfderangsmuzikanten en beeldend kunstenaars die allemaal maatschappelijke thema's door je strot wensen te duwen. Het eten was duur, de medewerkers van de cocktailbar dronken en ik moest twee keer tijdens dit evenement gedichten voordragen. De jongeman- zelf ook dichter- die mij hiervoor had uitgenodigd bleek van het uiterst relaxte kunstzinnige type. Ik moest maar zien wanneer, waar, hoe en voor wie ik die gedichten zou voordragen. En nee het blokkenschema klopte niet, dat was van gisteren en toen klopte het ook al niet. Hij was een vrije geest, dat stond als een paal boven water. Een kunstenaar die het allemaal wel ziet, of niet, maar dan is het ook goed. Omdat ik zeer streng door ouderlingen en veldwachters ben opgevoed kan ik niet goed tegen een zo totale vrijheid. Het liefst heb ik een drukkende structuur en een vast stramien, maar daarvoor zat ik op Car Art verkeerd. Het is derhalve dan ook geheel en al mijn schuld dat ik na 1 keer voordragen de hoop opgaf. Blondie en ik dronken nog een gemberachtig drankje en lieten de dichtkunst verder aan Kila en Babsie over, een routineus duo met een strak optreden. Zij hebben dikke huiden (en vonden mij waarschijnlijk ook een zeikerd). Organisaties om van te janken, dat is voor die twee gesneden koek. Terug in de trein naar Utrecht mocht ik mijn hoofd in Blondie's schoot leggen, ze verzekerde me ervan dat poëzie niet sneu is, dat ik niet zo overgevoelig moet doen. Ze aaide me door mijn haar en fluisterde: alles komt goed. Maar ik weet wel beter.