Wij hebben stilte van de buren afgetapt

'A game is a closed field, a ring of death with sex at the centre, and performing is the
only game I've got.'
-Jim Morrison-

 Wij hebben stilte van de buren afgetapt.

Wij hebben het vertrek bestreken, wij zijn

het midden van een spel dat haar eigen staart

eet.

Soms breken we de regels met

krakende monden die op hun wijdst de

angst van de diepzee worden

                     (die angst is de eenzaamheid

                      van zijn koude maag).

De logica van zelfverbranding

valt ons zwaar.

Zitten,

omhoog komen, een rondgang maken door het zwembadlicht van de namiddag en

plaats nemen.

Debuut (paukslag enzo)

http://ny-web.be/hard-copy/jan-2011-8/

Bij deze maak ik mijn tijdschriftdebuut bekend! Dat was lang wachten voor mij, jongens en meisjes.
Op de site van het literair tijdschrift nY (zie bovenstaande link) staat de inhoud van nY8, het januarinummer, waarin drie gedichten van mijn hand zijn opgenomen, te weten 'Kamperen', '139' en 'grijze stof witte stof' (een gedicht voor Blondie).

Benieuwd naar bovengenoemde gedichten? Ren naar de betere boekhandel (wat een gruwelijke uitdrukking is dat toch) en schaf het tijdschrift nY aan.
In big old A'dam hebben ze het bij Athenaeum Nieuwscentrum, Perdu en de Brakke Grond.
Je kunt natuurlijk ook een exemplaar op de site bestellen.

Je kunt er natuurlijk ook geen ruk om geven. Je kunt dan natuurlijk ook de tyfus krijgen.

Veel liefde van jullie Internetvriend (die niet versaagt)

Scrapbook online op potjeart.com !

Op de site van beeldend kunstenaar Daniel Labruyere staat het scrapbook!
Dit scrapbook is een boek om doorheen te dwalen, een boek vol flarden tekst en beeld.

Ga naar: potjeart.com
Klik rechtsonder op het grote icoon (het poppetje) en verken het scrapbook van Daniel Labruyere (beeld)  en... Maarten van der Graaff (tekst)

Industrias Motorizadas Onieva S.A, Madrid

Een gedicht van de hand van mijn vriend Joop Onto. Een 'digitale readymade', noemt hij het. Ik wilde jullie er graag op wijzen.

voor M. D. 


De schors is oranje-rood en

afschilferend. De takken zijn afhangend. De bladeren eirond.

Zandstenen volgen de ader die broedt, zenuwachtig. In Opsterland heet de weg achtereenvolgens Opgong, Hegebrechsterlaan, Selmien East, Weibuorren, Boerestreek, Het Tolhek, Binnenwei, Klauwertswei, Foarwurker Wei, Tsjerkewal en Mandewyk

Watertrappen

schieten met witte klapbessen - voorbijgangers en ramen beschieten d.m.v. pielkebuis 

(pvc-buis).

Dit is het eindpunt van een route. Mijn bedoeling was om mij te ontvluchten, 

maar ik wist donders goed dat ik mijzelf gebruikte

 ( onvergankelijk plukt de Sidderrog bedrog)

Ik verrichte wat Camerawerk bij een

onderverhuurde legerbasis: behangtafels, restauratiewagens,

zwarte roest, meeldauw, bruine roest, moederkoren, sneeuwschimmel, reup.

Ik studeerde rechten en kom uit een animistische familie.

Ik ging op blokfluit- en vanaf mijn negende ook op klarinetles.

Daar kwam ik terecht in een deelnemersveld met negen andere artiesten, van wie de onbekende

Navaja Nenets zou winnen.

Ik                                                                val

Jij                                                                 valt

Je                                                                   valt

U                                                                       valt

Gij                                                                        valt                 

Ge                                                                          valt

Kerstmis: de langspeelplaten van De Troetelbeertjes en Dr. Snuggles, afgronden en alles wat je achterliet,

geblinddoekt. Opgesloten in een kast. Elk

geheimpje, elke felle zakelijkheid, de afremming bij bepaalde processen: het controleren van het HONGERGEVOEL.

Liefde dus, die alleen gevoel is, strak gespannen tussen doel en middel.

Honderd keer geen pijn hebben.

40 eeuwen kijken op u neer

en langs alle wegen: apen van verleiding! 

Gedicht voor Jonathan Demoor

Het Sprookjesbos is uit de jaren vijftig. Het eerste kind
bestaat misschien nog ergens.
De stroeve magie van A.P. in ieder geval.

Is het de weemoed Demoor
met zijn valse tandenstokers ('graaf maar, je vindt een
nog niet
vermalen goudklompje')
die je de planken van de Efteling, van het muziektheater, opdreef,
is het de
W E E M O E D              

Heb je lekker kunnen wroeten?

Was het weemoed die nog niet past, weemoed als een colbert rond de graat van een kleuter?

Vond je ze trouwens leuk, de kleuters: murmelend, kwijlend,
als gladde, ongeduldige bejaarden?

En natuurlijk dit: maak je nog muziek? Heb je van al die dingen al
muziek gemaakt?

Eerste Bericht aan een Onbekende: Gedicht voor Marleen Vink

 Vanaf vandaag zal ik af en toe een voor mij volstrekt onbekende vereren met een gedicht (bloed, zweet, drank en tranen) aan hem of haar gericht. Het enige wat mijn onbekende moet hebben is een facebook-profiel. Vandaag Marleen Vink, de eerste in de reeks 'Berichten aan  Onbekenden' (dit alles sluit naadloos aan bij mijn interesse voor het onopvallende en mijn barmhartige inslag). Via de optie 'bericht' stuurde ik Marleen Vink het volgende, ik hoop dat ze het op haar prikbord zet:

Steeds groter, blonder worden in Groot-
      Ammers. Met kaplaarzen verdwalen in het ooievaarsbos ( zacht
      vliegen ze over, alsof ze bescheiden willen vliegen)
      en wakker worden met een leren jas en een interesse in mannen: dansen met Christel en
Loeki, dat lijpe wijf.
In Rotterdam zijn colleges en te veel mannen met dezelfde smoelwerken, daar is het leren hoe de stad een knetterend
zenuwstelsel is en af en toe een ooievaar zien vliegen: meer dan anderen.

wurgbedden

tweestrijd:
je voertuig door de opgeraakte
stad drijven
of
langzaam vocht uit de hals storten in die smerige
gebekte vlek

van veraf je ziet er niet uit gast
je bent een wassen beeld ( opgeknoopt
aan imitatie die altijd duurt
en nooit voorbij gaat)

nooit minder goedkoop wordt
nooit opschrikt uit een ingewreven
dubio
dat nooit hapert nooit
oprookt vlamt
van wrijving

je kunt niet slapen. je kunt niet op de stemmen van de tv
slapen. je kunt niet op de wrokzuchtige liniaal
waggelen. het is nacht.

het is nacht in de opgenaaide, leeggekochte stad waar je de B M W
met zijden potentie doorheen zou kunnen drijven.
maar je slaapt niet.
en er zijn wurgbedden. die vaststaan.

Ruis

Zij is zo bloedstollend

dichtbij met haar oor

dat zijn longen knerpen als verse,

ingetrapte sneeuw.

In de kamer bepalen ze telkens weer

de stand van hun lijven.

Ze staan en beluisteren. De ruis is die van een

schelp, een foetus.

Tijdens het zwart spelen ze schaak

met de lijven, rekenen in de ruis

op iets anders dan zichzelf.