Naast de pot (aantekeningen in proza)

Blondie en ik zijn terug uit Istanbul. In het hostel las ik Nazim Hikmet, vertaald door Mutlu Konuk en Randy Blasing. Ik vond veel ervan erg goed. Het is vooral de schaamteloosheid die me trof: Hikmet is niet bang voor hartstocht. En ook niet voor de volgende woorden: volk, land, roos, communisme. Deze regel bleef gedurende ons gehele verblijf in dat geweldige Istanbul in mijn hoofd rondspoken: 'I recite absences'. Soms stoorde ik me aan zijn rondborstigheid en voelde vervreemding (en jaloezie) bij het lezen van zijn gedichten over zijn lijdende, eevoudige mensen. Hikmet is een ontdekking.