D. Labruyère
Jij bent een aanslag op dit
morsig spookhuis waarin wij wakker worden,
hamburgers eten en doodgaan.
Je bedrijft het terrorisme van de grijswaarden,
van de spiegels,
onaflatend ets je in een zandverstuiving.
Vaak ben je alleen,
alleen met de knekels die zo
moeilijk ontdooien.
Je wil niet de zoveelste klootzak zijn die verf
op grote doeken smijt
en je etst
in het zand. En je broedt op de knekels.
Je bent een aanslag op dit huis vol spoken,
waarin we wakker worden,
hamburgers eten
en doodgaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten