Naast de pot (aantekeningen in proza): Hoofdstuk 3, waarin Elias de vrouw in het mantelpakje volgt, een man tegenkomt, en aan de Auschwitz-film in het Joods museum te Wenen denkt

De lift maakt geen geluid. Moeiteloos stijgt de cabine naar de negende verdieping. Elias staat met zijn rug naar de blonde vrouw toegekeerd. Hij probeert niet al te luid te ademen. Het is gewoon een dag in een gebouw, ik ben gewoon een man in dat gebouw, op precies die dag. De vrouw is opvallend stil, ze zucht niet eens. Ze doorzoekt haar tas niet, beweegt haar voeten niet over het linoleum (iiiiiiiii!), en daarbij: ze staart niet naar de grond. De negende. Klaslokalen, eindeloos veel, zegt een man op een opgewekte toon. Hij stapt de lift in en schuurt langs het been van Elias. Hij praat in een grote mobiel die hij tussen zijn oor en zijn schouder klemt. Zoals een secretaresse, denkt Elias. Zoals een secretaresse, die eigenlijk onder haar niveau werkt. Een jonge, goedgeklede vrouw met een lekkere kont en peervormige tieten. Zo'n cliché is er niet voor niks. De blonde vrouw blijft midden in de hal staan. Geruisloos stijgt de lift verder, richting de koepel die het gebouw tooit. Wat nu als ze blijft staan? Erg lang, zonder te bewegen. Eigenlijk zou dat erger zijn dan een plotselinge dood. Als ze neer zou vallen, naar adem happend, zou hij tenminste alarm kunnen slaan. Maar als ze niet beweegt is alarm slaan onzinnig. In het Joods museum te Wenen is een film van een half uur over Auschwitz. Het is erg indrukwekkend. Althans, dat zeiden ze op het werk. Elias is nog nooit in Wenen geweest, hij heeft de film derhalve nooit kunnen zien. Beweeg. Stilstaan kan duiden op verwarring, angst of ontspanning. Of op toerisme. De laatste twee opties vallen af. Beweeg! Ze is klein, stelt hij vast. Ze draagt hakken omdat ze klein is en omdat ze er verleidelijker door loopt. Heel stil stapt Elias een paar centimeter opzij. Voor de vrouw in het mantelpakje bevindt zich een beeldscherm: witte letters die af en toe veranderen. Dit alles tegen een donkerblauwe achtergrond. Stilstaan kan ook duiden op de aanwezigheid van een scherm. Een hem verder onbekende collega had over de Auschwitz-film gezegd dat alleen de gruwelijkheden in beeld kwamen: het spectaculaire lijden. Dat de Holocaust ook saai was, dat zie je niet in films, had de collega gezegd.